Hengelo op bezoek bij partnergemeente in Geithain
van 15-18 oktober 2010
Na een vertraging van ongeveer anderhalf uur vanwege een afgesloten rijbaan op de ”Autobahn” kwamen we in Geithain aan waar we allerhartelijkst door onze gastgezinnen werden ontvangen.
Aan het Saksische dialect moesten we wel even wennen, maar we kwamen er al snel achter dat elke ”o” wordt uitgesproken als ”eu”. En toen we dat eenmaal wisten, begrepen we het al veel beter.
Na een heerlijke uitgebreide maaltijd en de nodige verhalen wederzijds, waren we het Duitse ”Sie” vergeten en waren we al aan het ”duzen”, wat in Duitsland niet zo snel gebeurt.
De stemming was optimaal en we hadden het gevoel dat we elkaar al jaren kenden. We gingen niet te laat naar bed, want de volgende dag hadden we een druk programma.
Zaterdag gingen we met enkele auto’s naar ‘’Festung Königstein’’, een fort gelegen op een tafelberg in de ” Sächsische Schweiz” en ingebed in het bizarre rotslandschap aan de Elbe. Eén van de in architectonisch en historisch opzicht waardevolste bergvestingen van Europa.
In de vesting woonden vroeger soldaten met hun gezinnen als in een kleine stad. Tot op heden wordt men aan het dagelijks leven herinnerd door de oudste bewaard gebleven kazerne van Duitsland (1589-1590), het proviandmagazijn en de garnizoenskerk.(13de eeuw).
Verder zagen we er meer dan 400 jaar oude diepe kelders, munitie laadsystemen en onderaardse kazematten.
Weer op de begane grond aangekomen wandelden we naar het pad om de hele vesting, waar we een prachtig uitzicht hadden op de rivier de Elbe, omringd door mooie bergen.
Gelukkig was het weer goed en hadden we voldoende uitzicht om alles te kunnen bewonderen. Daar zagen we ook het kleine barokke kasteel Friedrichsburcht met een bijzondere heftafel. Deze wordt in de keuken op de begane grond gedekt en daarna door een hefinstallatie naar de bovenliggende feestzaal omhoog geheven. Je kunt er trouwen en aansluitend een feest geven.
Aan het einde van de dag reden we weer terug naar Geithain en waren ’s avonds in de Mariënkirche van Wickershain, een Romaanse Basiliek uit de 12de eeuw. Een prachtige kleurrijke kerk met mooie gebrandschilderde ramen.
In de naast de kerk gelegen ” Kalandstube” hebben we vervolgens gezamenlijk gegeten. Er stond een heerlijk buffet voor ons klaar.
Er werd veel gepraat, gelachen, gegeten en gedronken. Na het eten werd het cadeau overhandigd dat we uit Hengelo hadden meegenomen.
De verantwoordelijke commissie had namelijk twee midwinterhoorns gekocht, één voor de kerk in Geithain en één voor Wickershain.
De kerk in Wickershain behoort ook tot onze partnergemeente. Er werd uitgelegd dat het een Twents gebruik is om vanaf de adventstijd tot driekoningen ”de oale roap” te laten horen. De betekenis ervan is ons bekend. Bertus Kuipers gaf een korte maar geslaagde demonstratie van het blazen op deze hoorn.
En nu hopen we dat in de adventstijd iemand vanaf de kerk in Geithain gaat blazen en dat deze ”roap” dan beantwoord zal worden door iemand van de kerk in Wickershain, zodat ons oude Twentse gebruik nu ook in het verre Saksen zijn weerklank zal vinden.
Natuurlijk waren er mensen die meteen wilden blazen, maar ze kwamen er al snel achter dat er nog wel wat geoefend moest worden.
We besloten de avond met het zingen van bekende liedjes en werden hierbij begeleid door gitaarspel van de nieuwe Kantor.
Er werd veel gelachen om Leo de Groot die met een mooie stem zijn eigen zangpartij ten gehore bracht.
Eén van de laatste liedjes die we zongen was het ons allen welbekende ”Muss i denn, muss i denn, zum Städtele hinaus”, en dat werd ook voor enkelen van ons op zondag al waar. Want een gedeelte van de groep uit Hengelo vertrok zondag na de kerkdienst.
We beleefden een mooie viering met doop en avondmaal. Het zoontje van de kantor en zijn vrouw werd gedoopt. Met prachtige solozang werd het geheel ondersteund.
De ”Pfarrer”, die heel blij was met de midwinterhoorns, liet het cadeau aan de gemeente zien, maar veel geluid kreeg hij er nog niet uit.
De mensen die nog tot en met maandag bleven maakten daarna hun eigen programma. Door een klein groep werd in Wickershain de prachtig gerestaureerde kerk uit de twaalfde eeuw bezocht en bewonderd. Het verhaal gaat dat aan het begin van de 15de eeuw een miraculeus beeldje van Maria aanleiding was om van deze kerk een bedevaartskerk te maken. Er kwamen grote groepen pelgrims op af en hierdoor kwamen er ook vele giften binnen die hard nodig waren voor de restauraties die er volgden. Het resultaat is een schitterende kerk met lichte, zachte en toch warme kleuren. Er hangt een weldadige sfeer waar je stil en eerbiedig van wordt.
Maandag was het voor ons ook zover en moesten we afscheid nemen. Hierbij viel hier en daar nog wel een traantje. Dat is wel te begrijpen, want er zijn mensen die al twintig jaar contact hebben met de mensen van Geithain en hen als familie beschouwen.
Zelf hebben we als nieuwkomers gemerkt dat je na een paar dagen al een hele goede band kunt opbouwen met mensen die je nog maar zo kort kent.
Geithain was voor ons een geweldige ervaring en ook wij zullen deze mensen niet vergeten.
Jeanne Mössenlechner.
Foto: Nicolaikirche Elbe.